Cześć nazywam się Beata, cześć jestem Renji, rzekł koń, skubiąc dalej niedbale trawkę.
– Wiesz patrzyłam w twe oczy i chyba się zakochałam, mogę sprzedać Ci całuska,
– no nie wiem, nigdy się nie całowałem
– to w takim razie ja będę ta pierwsza, cmok
– o to było przyjemne,
Po półgodzinnej konwersacji – kilku dniach wspólnego chodzenia po łąkach, oglądania pomarańczowych zachodów słońca, wsłuchiwaniu się w poranny świergot ptaków. Renij rozpoczął konwersację
– Beata wiem, że pewnego dnia, wyjedziesz do Warszawy, a ja tu zostanę może zostawisz mi coś swojego na pamiątkę
– a co byś chciał
Renij podumał popatrzył w swymi pięknymi oczyma na horyzont okalający łąkę
– może tę czapeczkę, której nie zdejmowałaś przez cały nasz związek.
Najpierw było milczenie, potem nastąpił ogromny wybuch śmiechu Beaty i komentarz
– co ty, odpada, toż to moja komunijna czapeczka, nie rozstaję się z nią nigdy, a my cóż, tak spoglądając na nasz kilkudniowy związek, Ty jesteś zainteresowany tylko trawą, i zabawą, a ja chciałabym czasem pójść do teatru kina, powiedz koteczku widziałeś kiedyś konia w teatrze, poza tym Ty jesteś z Piskorzyny ja z Warszawy, nie, ten związek, jednak się nie uda.
Duma faceta została urażona
– jak to się nie uda, a przecież było tak pięknie, czyli nic nas nie łączy, to ja Ci całe swe uczucie oferuję a Ty, przecież to tylko jedna czapeczka nie zbawi cię ona. Dawaj więc tę czapkę
– nie
– sam sobie ją wezmę
– spróbuj, pamiętaj ćwiczyłam, mam czarny pas w gotowaniu, powalam jednym sosem
– ha i co, i tak ją mam, Beata powiedzmy sobie szczerze, ja ładniej w niej wyglądam niż Ty, załóż sobie na głowę worek po cemencie zresztą, gdzie ja miałem oczy, wiem to przez tę czapeczkę, po prostu, przez czapeczkę a teraz, spadaj mała idę na trawę.
Wyrżał w pełnym galopie Renij uciekając w siną dal. I tak Beata została bez czapeczki, bez miłości, stojąca samotnie na padoku, ale za to z ogromnym przekonaniem, że jednak większość facetów myśli tylko wyłącznie o sobie.
