Tak jak pisaliśmy wczoraj, o dzisiejszym wypuszczaniu koni na górkę, tak wykonaliśmy to zadanie. Ogrodzenie elektryczne zostało otwarte i po wypuszczeniu koni ze stajni, nastąpiło zablokowanie ich psychiki.
Wdawałoby się, że konie widząc otwarty teren rączo i ochoczo ruszą w wolna przestrzeń, jednak nie, tak się nie stało.
Przyzwyczajone do ograniczonego padoku, powoli wyszły ze stajni i rozpoczęły poszukiwania codziennej porcji siana. Krążyły i krążyły, rżąc i nawołując się, w ich zawołaniach zdawało się słyszeć „ej, co jest grane nie ma siana”, „hej może u ciebie coś jest”, „znowu dieta”. Zdawało się, że nigdy nie wyjdą na zielone pastwiska i wtem jeden z nich, coś zauważył. Powoli skradając się niczym przyczajona puma, podszedł do taśmy ogrodzeniowej (która istniała tylko w jego wyobraźni, bo realnie została zwinięta) rozejrzał się wokół i uczynił pierwszy krok. Ten czyn odwagi obudził w nim bestię, z nozdrzy buchnęły kłęby pary, kopyta zadudniły w ziemię a strzępy darni unosiły się przemieszane z kroplami rozpryskiwanych kałuż. Naprawdę, na reakcję reszty nie trzeba było długo czekać, jego pobratymcy widząc ten krok wolności, wolności w kierunku zielonych traw, zebrali się w stado i ruszyli lawiną.
Pędzące dzieło piękna – galopujące konie. Tak skończone, tak doskonałe w swym majestacie.
W takich momentach człowiek żałuje, że aparaty fotograficzne nie mają rozdzielczości ludzkiego oka, lub że nie ma możliwości przeniesienia towarzyszących mu uczuć.
Radość, poczucie piękna, empatia pomocy Was też to może również spotkać – wystarczy wsiąść w samochód, pociąg, autobus i przyjechać do Tary na dwa, trzy dni (lub więcej) – serdecznie zapraszamy. Adres już znacie.
