Gdzieś pomiędzy karmieniem koni a nocnym zmęczeniem od pracy przy komputerze znajdujemy czas dla naszych wolontariuszy, czas który poświęcamy podziękowaniu za ich pomoc.
Jak wiecie wolontariat to taka wspaniała idea niesienia pomocy. Celowo nie używamy w tym miejscu ustawowego sformułowania, że „bez wynagrodzenia” bo każda chęć niesienia pomocy za „kasę” jest już pracą nie wolontariatem.
Jak daleko w głąb człowieka sięga wolontariat,
jak daleko Tara potrafi zapaść w istnienie, jak wielką rodziną potrafimy być? Na to pytanie musimy odpowiedzieć sobie sami , każdy we własnym sercu.
Czasy się zmieniają i wszystko ewoluuje, również wolontariat, jednak niezmiennie Ci, którzy pomagają są naszą rodziną.
Teraz na przykład, jest to Maciej – Człowiek, który przyjechał, by być, tak po prostu być i prawda jest taka, że znalazł kawałek siebie w tych bezkresnych czeluściach tematu pomocy Tarze. Odnalazł się w malowaniu drewnianych belek, ( które wcześniej wyszlifował) nigdy tego nie robił, ale włożył w to serce i okazało się, że potrafi. Do tego tez zachęcamy Was wszystkich, jeżeli coś robicie, róbcie tak jak gdyby było to największe dzieło Waszego życia, bo wtedy będziecie mogli u schyłku dnia, stanąć przed lustrem, spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć że…
A tak z innej beczki, kiedyś tam zrobiliśmy pomieszczenia dla wolontariuszy (centralne, prysznice i inne bajery) wszystkie ściany zrobione z płyt osb (śmialiśmy się, że wygląda to jak scenografia do gry Max Payne) cały czas to modyfikujemy i w tych zmianach udział wziął również Maciej . Efekt przerósł oczekiwania. Dla dociekliwych czytaczy powiemy, że bejca wodna sama w sobie jest dosyć droga, ale my użyliśmy 1 litr farby wodo rozpuszczalnej (akrylowej do drewna) i 5 litrów zwykłej wody, efekt powala, i ilość również.
A dla bardziej zaawansowanych polecamy barwniki w koncentracie i fantazję , wszak bejca wodna to tylko kolor i woda.
